Goede reis tot dusver!

14 juli, De reis naar Schiphol is ingezet en papa, mama, Eline en Raisa brengen me tot aan de incheckbalie. Hier neem ik afscheid van ze, heel abrupt verdwijn ik in de massa van andere reizigers gewapend met mijn rugzak en een felroze koffer die ik van Eline mag lenen. Eenmaal aangekomen bij de incheckbalie krijg ik te horen dat ik me had moeten inchecken voorafgaand aan de wachtrij bij de selfservice apparaten. Gelukkig was er een aardige medewerker wie mij bij de servicebalie alsnog wilde inchecken, waardoor ik niet nogmaals in de lange rij moest gaan staan. De koffer is onderweg, nu ik nog. Na het passeren van de douane en een eindeloos lijkende eenzame wandeling naar mijn gate kom ik op de juiste plek aan. Ik was ruim op tijd waardoor ik nog snel wat appjes kon versturen en rustig wachtte op het moment van instappen.

De poorten gaan open en ik sta als 2de in de rij. Wordt vervolgens naar mijn plek in het vliegtuig gewezen en wacht tot we gaan opstijgen. Voordat we daadwerkelijk opstijgen heb ik al op 3 verschillende stoelen gezeten, 32F, 16B en 17A. Dit kwam met name doordat ik bij het instappen van het vliegtuig aan de praat raakte met 2 stewardessen, waarin zij erachter kwamen dat ik helemaal alleen reis en de Galapagoseilanden als eindbestemming heb. Hiervoor spraken zij veel bewondering en ongeloof uit en zij waren niet de enigen bleek later in de vlucht. Omdat ze wisten dat ik alleen reis en ze een probleem hadden met mensen wie graag naast elkaar wilden zitten was ik de aangewezen persoon om te vragen te willen verplaatsen. Ik ben de moeilijkste niet en verplaats naar 16B. Omdat ik ze wel wilde helpen, kreeg ik 5 minuten later zelfs een plek bij het raam aangeboden en ziezo plek 17A was de mijne tot aan Quito. Tijdens de vlucht kreeg ik van verschillende mensen vragen zoals: reis je echt alleen? Hoe oud ben je? Spreek je goed Spaans? Met vervolgens de verbazing en waardering voor mijn initiatief om helemaal alleen op jonge leeftijd en met beperkte taalkennis de wereld over te vliegen.

Driemaal is scheepsrecht blijkt, want mijn Ecuadoraanse buren op 17B en 17C wilden graag een babbeltje maken en dit werkt natuurlijk als tovermiddel in de ontwikkeling van mijn Spaans. Tijdens de reis naar Quito heb ik een film gekeken. En samen met Sandro en Josselyn aan mijn Spaans gewerkt, maar tegelijkertijd hen ook geprobeerd een woordje Nederlands bij te brengen. Er wordt trouwens goed voor mij gezorgd, want met de hoeveelheid en kwaliteit van het drinken & eten zit het wel goed. 3x water, 2x cola, 2x thee, 2x warme maaltijd(kip met rijst & stukje pizza met beide een heerlijke toetje). Tot op heden mag ik dus zeker niet klagen.

Eenmaal geland in Quito heb ik mijn papieren voor de immigratie van Ecuador getekend en blijk ik weer terug te moeten naar mijn oorspronkelijke plaats 32F, omdat een man welke ik zojuist had geholpen door te verplaatsen nu koppig doet en weer op zijn eigen stoel wil zitten. Ik krijg de verontschuldigingen van de stewardess, maar ach wat maakt mij het ook uit. Ik krijg 4 stoelen voor me alleen en zo blijkt tot nu toe dat een verplaatsing wel relaxt uit kan pakken, wanneer je maar vriendelijk bent. Na een korte stop-over op Quito, waarbij ik in het vliegveld moest blijven is het nog maar eventjes vliegen naar de eindbestemming van vandaag, Guayaquil. Nog maar net in de lucht en ik krijg te horen dat we over een paar minuten gaan landen. Deze vlucht heb ik echter wel wat meer last van mijn oren, waar ik verbazingwekkend tot Quito nog geen last van had gehad.

Aeropuerto (vliegveld) Guayaquil. Op zoek naar Jennifer Ruiz, wie mij zal ophalen en begeleiden naar mijn plaats van overnachting. Maar eerst nog even de immigratie regelen, dit was zo geregeld. Echter de rij ervoor duurde wat langer, al met al heb ik ongeveer cuarenta minutos (40minuten) moeten wachten. Toen ik dit had gehad was het fijn dat mijn koffer al klaarstond. Ik dacht nog door de douane te moeten maar ik kreeg ik vrijkaartje en mocht derecha (rechts) van de douane zonder controle langslopen. Ik liep door en kwam in een aankomsthal waar vele mensen stonden te wachten. Even zoeken en ja hoor, het A4 papier met Projects Abroad gevonden. In een rit van ongeveer quince minutos (15 minuten) wordt ik gebracht naar mijn plaats van overnachting. Gelukkig reed ik zelf niet, want als passagier vond ik het al spannend. inhalen mag langs alle kanten en om de zoveel meter is een situatie waar een ongeluk had kunnen plaatsvinden. Dit alles verbaast me niks, maar laat tegelijkertijd zien dat er met weinig tot geen regels prima met elkaar kan worden omgegaan.

Jennifer brengt mij niet naar een gastgezin, ze is het gastgezin blijkt. Samen met haar broer Paul en de kat Vito woont ze in een huisje in een voor mij rustig ogende wijk. Ik heb al talloze voetballende kinderen gezien, en het is mij meteen opgevallen dat de grote voetbalvelden waar wij in Nederland op trainen plaatsmaken voor kleine voetbalveldjes met kleine goals. Misschien niet goed voor de ontwikkeling van keepers, maar wel voor de pure voetballers. Ik zal hier één nacht verblijven en morgenochtend rond (11.00 uur Ecuadoraanse tijd/18.00 Nederlandse tijd) de oversteek maken naar mijn gastgezin voor de komende treintatres días (33 dagen). Vandaag ben ik 7 uur terug in de tijd gevlogen en morgen doe ik daar nog één uurtje bovenop dus gedurende mijn reis leef ik in vergelijking met Nederland 8 uur terug in de tijd.

Yo, tuve un buen viaje! (Ik had een goede reis)

Patrick Morsink