Weekend(Strand, Surfen & Snorkelen)

29 juli,
Na de lunch ga ik nog maar even op bed liggen, omdat daardoor misschien de hoofdpijn wegtrekt. Helaas is dit niet het geval. Misschien helpt de frisse lucht wel om mijn hoofdpijn te laten verdwijnen. Ik wil wandelen naar Las Loberias om een frisse duik te nemen en in de buitenlucht te zijn. Alejandra (k) wil graag mee en dat mag van mij wel. Wanneer we op het punt van vertrekken staan, komt Paulette aangelopen en zij wil ook wel meelopen naar het strand. Dus met zijn 3en op naar Las Loberias, eenmaal aangekomen zoek ik een rustig plekje op om mijn tas en handdoek neer te leggen. En hierna doe ik Alejandra (k) haar zwembandjes om en kunnen we de zee in. Dit keer niet zo diep als ik met het snorkelen deed. Paulette kan wel zwemmen, maar vind het water koud. Maar ik moet vooral Alejandra (k) goed in de gaten houden, want zij kan nog niet goed zwemmen. Na een frisse duik, gaan we terug naar de handdoek. Alejandra (k) begint het koud te krijgen en daarom besluiten we weer terug te lopen naar huis. De hoofdpijn is iets minder geworden, en toen ik in het water was voelde ik het even niet. Nu ik eens beter nadenk, komt het misschien door het schilderen en veelvuldig verf inademen. Volgende keer maar een mondkapje op. Thuis aangekomen doe ik afgezien van eten niet veel meer, ik schrijf nog wat dingen op voor mijn blog en heb kort contact met het thuisfront maar daarna val ik snel in slaap.

30 juli
Ik sta vroeg op, en ontbijt rond half 7. Vandaag wil ik me namelijk bij de lokale surfclub aansluiten en het is me niet helemaal duidelijk hoe laat dit is. Wel kreeg ik te horen dat het vroeg zou zijn, dus ging ik uit van 7uur. Ik loop naar de locatie waar de surfclub gehuisvest is, maar deze blijkt nog gesloten te zijn. Een man kan mij vertellen, dat het rond 8uur wordt geopend. Ik maak dus een wandeling langs de kust, en zie toevallig de procedure van de boten die vertrekken naar Santa Cruz/Isabela. Wel fijn om dit alvast een beetje te hebben gezien, aangezien ik aankomende vrijdag zelf deze boot naar de andere eilanden neem.

Hierna loop ik terug naar het hokje van de surfclub, maar het duurt allemaal nog wat langer blijkbaar. Uiteindelijk komt er dan een jongen aan die het hokje opent en mij kan vertellen over de club en het verhuur van materiaal. Ik zou voor 20/25 dollar een surfboard kunnen huren zegt hij, maar ik had echter gehoord dat ik voor 5 dollar me bij de groep kon aansluiten (vrouw verhuur mountainbike, zelfde locatie). Er wordt toch gewacht op een volwassene, dus ik wacht rustig mee in het hokje. Eerst komt een man, en later de vrouw die ik kende van het huren van de mountainbike. Zij geeft aan dat ik voor 5 dollar me bij de groep kan aansluiten, ik mag uit 7 verschillende surfboards kiezen. Ook kan ik nog een wetsuit huren, want het is toch wel fris zo'n hele dag in het koude water. Uiteindelijk betaal ik 10 dollar voor het huren van een wetsuit en een surfboard voor de hele dag. Ik loop met de oudere vrouw en 2 kinderen van 13 jaar langs een supermarkt om wat eten en drinken aan te schaffen en vervolgens pakken we een taxi naar Punta Carola. Daar aangekomen legt de vrouw mij uit wat de gevaarlijke punten zijn en waar ik moet zijn voor de beste golven. Ik maak snel wat foto's, smeer me nogmaals goed in met zonnebrand en peddel de zee in. Het is een soort van surfclub voor kinderen die proberen te leren surfen of bodyboarden en er zijn meer dan 20 andere surfers/bodyboarders (enkel locals) in de zee. Eerst ben ik wat bang, omdat het wel een rocky bottom betreft. Maar het water staat hoog en dat zorgt ervoor dat ik niet ter pletter val op de rotsen. Wat een fantastische ervaring, wachten op een goede golf om op te surfen tussen de zeeleeuwen (die zelf ook wel van surfen houden), zeeschildpadden en tropische vissen. Het is wat lastig in het begin, omdat ik in Nederland enkel ervaring heb op een longboard. Hier surf ik echter op een shortboard, wat lastiger is om op te blijven staan door meer instabiliteit. Al met al een geweldige ervaring.

In het water spreek ik een man die aan het snorkelen is en hij rust even op mijn plank, hij maakte daarvoor een kort filmpje van mij toen ik de zee in peddelde. De man (Lucas) komt uit Quito en is hier met zijn zoon (Joaquim). Uiteindelijk ga ik even met hem mee iets verder de zee in, om mooie filmpjes te maken. We wisselen gegevens uit en als het goed is kan ik dus de gemaakte foto's en filmpjes van hem krijgen.

Moe en voldaan loop ik vanaf Punta Carola terug naar de surf verhuur en breng mijn spullen terug. Daarna vervolg ik mijn weg richting huis, hier lunch ik (wat later dan normaal) en ga even rustig op bed liggen. Ik doe in nog een memorie spelletje met Alejandra (k) en in de avond loop ik naar het dorp met mijn laptop waar ik met Lucas heb afgesproken. Half 8 precies ben ik daar en Lucas met zijn zoon komt ook aangelopen. Met een USB-stick zet ik snel alle foto's en video's over. We praten nog even en misschien willen we morgenmiddag gezamenlijk naar Punta Pitt afreizen om te snorkelen. Ik bedank hem nogmaals en loop weer richting huis. Daar aangekomen bel ik met het thuisfront en val ik in slaap met de gedachte lekker te kunnen uitslapen.

31 juli
Rond een uurtje of half 9 word ik wakker, aangezien ik vroeg was gaan slapen en normaal tussen 6 en 7 moet opstaan voelt dit als uitslapen. Ik heb rustig de tijd om het nieuws van FC Twente terug te lezen en volg de wedstrijd om de Johan Cruijff Schaal een beetje. Verder kijk ik samen met Nico een wedstrijd van Barcelona Sporting Club, welke ze in de blessuretijd met 2-1 weten te winnen. Het contact met Lucas was gister heel snel en goed, maar vandaag doet het internet het blijkbaar niet zo goed.

Dus ik besluit af te zien van Punta Pitt en maak zelf een wandeling in de middag. Naar Playa Baquerizo, wat voor mij tot op heden het mooiste plekje van de Galapagos is. Het zit in geen enkele tour verwerkt, wordt op het internet niet of nauwelijks aangegeven en lijkt op een soort geheime plek waar weinig mensen vanaf weten. Misschien komt dit alles door de lastige wandeling ernaartoe, maar als je San Cristobal ooit gaat bezoeken mag je deze plek echt niet overslaan!

Ik kom aan op het strand en zie 1 iemand (met hoed) aan het begin van het strand en 2 aan het einde van het strand in de schaduw. Ik raak aan de praat met de man aan het eind van het strand en al snel vraagt hij waar ik vandaan komt etc. Hij blijkt de man te zijn van Jenny (begeleider Projectsabroad) en de mevrouw waar ik voorbij liep aan het begin van het strand bleek Jenny te zijn. Die ken ik dus, de andere vrouw was de moeder van Jenny. Zo werd ik weer bevestigd in het feit dat als er al iemand hier is (zeldzaam), het enkel locals zijn.

Ik krijg geen genoeg van snorkelen op deze plek, want wat een grote hoeveelheid aan schildpadden en andere speciale dieren zoals zeeleguanen zijn hier te vinden. Het zicht was in het ondiepe gedeelte niet optimaal en hierdoor botste ik bijna op een schildpad in het diepere gedeelte verder van het strand af was het zicht perfect. In een blik zag ik 6 schildpadden en er was zelfs een moment dat ik omsingeld was en geen kant meer op kon zonder in botsing te komen. Mijn enige mogelijkheid, wachten tot ze de weg weer vrij maakten voor mij. Het enige minpunt van deze plek is dat de stroming en golven best sterk zijn en je een goede zwemmer moet zijn of hier te snorkelen, maar gelukkig heb ik wel een zwemachtergrond.

Jenny, haar man en moeder verlaten het strand en ik ben dus helemaal alleen. Ik klim over de rotsen om foto's te maken van de schildpadden die telkens ademhalen, als snel heb ik echter mijn blik niet meer op het water, maar op de rotsen want hier ligt een groot aantal zeeleguanen. Waar ik eerder tijdens het snorkelen al met een enkeling had gezwommen, heb ik nu dus hun rustplaats gevonden. Ik kom zeer dichtbij, maar dit is voor deze relaxte dieren geen enkel probleem. Na deze klimtocht over de rotsen kom ik terug bij mijn handdoek en vind ik allemaal soort kleine krabben die als ik dichtbij kom zich snel weer terugtrekken naar hun bosje.

Op de heenweg en terugweg naar deze bijzondere plaats kom ik langs Cerro Tijeretas (Frigatebird Hill) hier had ik nog weinig gespot. Maar vandaag maakte de plaats eindelijk zijn naam waar. Nu ik me later bedenk had ik de vorige keren te weinig om me heen gekeken (in de lucht), maar vandaag gelukkig wel met als gevolg het van zeer dichtbij zien en fotograferen van de Fregatvogels. Verder ben door Jenny er ook nog achter gekomen dat de vis die ik als piranha omschreef in een eerder blog een creool vis blijkt te, haha. Iets minder spannend, maar het blijft een bijzondere vis.

Na de zware wandeltocht terug over de rotsen, die voor mij steeds bekender wordt en daardoor korter begint te lijken. Kom ik uiteindelijk tegen het avondeten thuis. Ik schuif aan, eet rustig mijn bord op. Neem de tijd om mijn blog bij te werken en val daarna heerlijk in slaap. Einde weekend, morgen weer aan het werk!