Veilig aangekomen op San Cristobal!

15 juli, Na een relatief gezien goede nacht word ik omstreeks 5 uur in de ochtend wakker. Om 6uur besluit ik op te staan en mijn ervaringen op te schrijven. Mijn eerste nacht in Zuid-Amerika, ik heb de ventilator uitgezet want warm is het toch wel en ik zal me er maar op moeten aanpassen. Ik trek een zeer dunne deken om me heen en val binnen een halfuur in slaap. Nadat ik grondig de kamer heb gecheckt op muggen. Ik besef me dat ik de DEET(tegen muggen) en zonnebrand pas kan gebruiken op mijn eindbestemming en flink moet oppassen met verbranden. Want mijn rug is nog aan het vervellen van een opgelopen verbranding afgelopen zaterdag in Nederland.

Voordat ik ging slapen had ik afgesproken om rond 8 uur naar het vliegveld te gaan met een taxi, maar toen kwam ik erachter dat ik ook nog een immigratiekaart voor de Galapagos moest regelen en vroeg dus aan Jennifer of het allemaal iets eerder mogelijk was naar het vliegveld te rijden. Dit kon aangezien ik al een tijdje wakker was en de taxi service zeer snel ter plaatse is. De taxi stond uiteindelijk om half 8 voor de deur, deze keer had de auto geen gordel. Maar gelukkig was de chauffeur een stuk voorzichtiger. Bij het vliegveld moest de chauffeur wisselgeld zoeken, want hij had niet terug van 10 dollar wat ik wel een beetje raar vond. Maar oke, na een paar minuten proberen bij andere chauffeurs om 10 dollar te wisselen lukte dit niet en zocht hij samen met Jennifer naar een oplossing.

Guayaquil leek gisteren voor mij een stuk groter en ik vroeg vandaar nog even voor de zekerheid of we op hetzelfde vliegveld waren en dat bleek wel zo te zijn. Ik regelde mijn immigratieaanvraag, liet de koffer door een simpel lijkende douanecontrole gaan en mijn handbagage was in een oogwenk gecontroleerd. Daardoor was ik zeer op tijd bij de gate en had ik de tijd in de WIFI-zone even te bellen en appen met het thuisfront. 10.55 uur zou de vlucht naar San Cristobal vertrekken, er werd echter totaal geen haast gemaakt met het boarden en dit gebeurde dan ook voor mijn gevoel wat laat, deze mening deelden andere reizigers ook. Ik wist dat ik goed stond en had dus geen stress, maar andere mensen waren zeer gespannen en renden van de ene kant naar de andere kant van het vliegveld. Uiteindelijk stond ik toch helemaal vooraan, omdat een paar minuten eerder alle mensen werden weggestuurd bij de balie voor het boarden en ik er een beetje bij bleef rondhangen. Vervolgens liet ik mijn boardingpas zien en mocht doorlopen, een witte lege gang wat mijn deed denken aan het programma “Locked up abroad” was mijn weg naar het vliegtuig. Gelukkig was het niet die witte gang wat ik steeds maar als laatste herinnering moest koesteren en kon ik plaatsnemen in het vliegtuig. Zocht zelf mijn plaats en ik zat weer bij het raam, want dit had de meneer bij het inchecken voor mij geregeld. Het vliegtuig stijgt op, ik bekijk even de formulieren welke ik moet invullen(nog steeds voor de immigratie) en val als een blok in slaap. Een kleine twee uur later lig ik nog heerlijk te slapen, wanneer ik wakker wordt van een voor mijn gevoel harde klap. Kijk meteen naar buiten en ja hoor we zijn geland, dat ging snel. Vul haastig de formulieren zo ver mogelijk in en stap als laatste uit het vliegtuig. De eersten zullen de laatsten zijn, haha.

Op het vliegveld van San Cristobal zijn er twee rijen. Ecuadorianen en buitenlanders, ik sluit aan bij de buitenlanders en logischerwijs zijn we ver in de minderheid. Slechts 12 buitenlanders zaten er in de vlucht welke ik had. Ik geef mijn paspoort en de ingevulde formulieren aan een man van de douane, en later nogmaals aan een andere man van de douane. Hier moet ik entree fee betalen. Nadat ik betaald heb krijg ik één van de twee formulieren terug en een bewijs van betaling, wat direct mijn identiteitskaart is voor de periode op de Galapagos. Stop alles netjes weg, bang om iets kwijt te raken en loop door. Mijn handbagage wordt gecheckt, maar hiervoor moet ik het teruggekregen formulier overdragen. Even zoeken maar daar is die weer, met handbagage wordt goedgekeurd en ik kan doorlopen. Ik zie mijn koffer al aankomen op de band en in een oogwenk ook de persoon wie mij moet ophalen.

Danielle staat dus al klaar met het bordje van Projects Abroad en ik loop naar haar toe. Ze heeft meteen een busje klaarstaan om me naar het gastgezin te brengen.

Ik loop een klein beetje achter met wat ik allemaal al heb meegemaakt, maar de verdere ervaringen van gisteren, vandaag en morgen ben ik van plan te beschrijven in één blog welke ik morgenavond probeer te verwerken.

Patrick Morsink,