De eerste dagen op de Galapagos!

15 juli,
Samen met Danielle kom ik aan bij mijn gastgezin. Eerst krijg ik een rondleiding in het Engels o.l.v. Danielle, later volgt extra uitleg van Nico (vader van het gezin) hoofdzakelijk in het Spaans. Gelijk wordt mij duidelijk gemaakt dat ik in een zeer warm nestje terecht ben gekomen en ze er alles aan willen doen om me thuis te laten voelen. Mijn gastgezin bestaat uit: Nico Mendieta(vader), Alejandra Mosquera(moeder), Paulette Mendieta (meisje van 12) en Alejandra Mendieta (meisje van 6). Op het moment dat ik aankom zijn Paulette en Alejandra nog op school en nadat Danielle vertrekt (ze haalt me om 14.30 uur op) heb ik rustig de tijd om te proberen zaken duidelijk te krijgen in het Spaans.

Het leek me verstandig snel mijn koffer uit te pakken en dat doe ik dus ook. Ik was net begonnen en toen kwam Alejandra thuis van school. Zij was in het eerste moment een beetje verlegen, maar na dat eerste moment is dat totaal verdwenen. Ze wil me helpen met uitpakken en de Spaanse vertaling van de spullen uit te spreken. Helpen met uitpakken was het niet helemaal, zij nam namelijk de leiding compleet over, haha. Tijdens het uitpakken kwam Paulette uiteraard ook even gedag zeggen, wanneer ze arriveerde na haar schooldag. Toen ik alles had uitgepakt was het tijd om te gaan.

Danielle haalde me op en we zouden naar het kantoor gaan. Hier werd mijn paspoort gekopieerd en had ik een kort inleidend gesprek(inhoud, weekprogramma projecten en extra informatie). Vervolgens nam Danielle mij en Bianca (vrijwilligster wie ook vandaag is geland) mee voor een rondleiding van de omgeving. Bianca had haar zoontje Mica meegenomen en hij was erg levendig. Supermarkten, pinautomaten en de eerste (dier)bewoners heeft Danielle ons laten zien om vervolgens met een milkshake aardbei op haar kosten af te sluiten.

Ik werd thuisgebracht en probeerde de weg te onthouden. Eenmaal thuis was het zo goed als etenstijd. Nico legde me voor de tijd nog wat woorden uit en daarna gingen we dus eten. Rijst met kalfsvlees, overigens toen ik aankwam kreeg ik voordat ik mijn koffer uitpakte al lunch. Rijst met kalkoen. Gelukkig houdt ik van rijst, want dat is hier het hoofproduct. Na het avondeten heb ik Sonic gespeeld met Alejandra en twee potjes memorie. Daarna was ik volledig gesloopt (nog van de reis) en ging vroeg slapen. Voordat ik ging slapen bedacht ik me dat het morgen zaterdag was en ik dus vrij zou zijn. Daarom gaf ik aan een wandeling te willen maken. Dit was geen probleem, en ik kreeg een sleutel van het huis, omdat ze in de middag een feest zouden hebben. Als ik het goed begreep een trouwerij.

16 juli,
Rond een uur of 7 werd ik wakker en begon ik me klaar te maken om te wandelen. Om 9 uur zat ik aan het ontbijt, samen met Alejandra (2x). Paulette zit op de middelbare school en is daarom weinig thuis en Nico was wel aanwezig, maar at niks. Hij werkt voor een waterbedrijf en had al eerder ontbeten. Hij begint met werken rond 4 uur in de ochtend en komt tussentijds even thuis en gaat vervolgens weer aan het werk. Ik vind het eten dat ik krijg tot nu toe geweldig. Het ontbijt bestond dit maal namelijk uit 2 tosti’s met melk. Het eten is veel beter dan ik me had voorgesteld.

Ik smeerde me in met zonnebrand en wou later hetzelfde met DEET doen, echter stond erop dat je daarmee 45 minuten moet wachten. Ik heb niet de volle tijd gewacht, maar toch wel dik een halfuur. Ik wil vertrekken, maar dan opeens begint Alejandra heel hard te huilen. Ze vind het blijkbaar jammer dat ik op pad ga en niet thuis ben. Toch vertrek ik, want dat was toch wel het plan. Wellicht kan ze een andere keer mee.

Ik loop en onthoud aanknopingspunten, zodat ik straks de weg terug weet te vinden. Mijn plan is om water te halen en vervolgens de omgeving wat te verkennen met als pijlers Punta Carola en Cerro Tijeretas. Er stond een aardige wandeling op de planning, maar ik had geen tijdsdruk om thuis te moeten zijn. Dus ik loop naar het dorp toe en kom vele dieren tegen wat me zo overweldigd en ervoor zorgt dat ik vergeet water te halen.

Playa man is het eerste punt waar ik heel dicht bij de dieren kan komen en het maakt me zelfs een beetje gespannen, want de pelikanen zijn wel heel dichtbij voor iemand die niet heel erg gesteld is op vogels. Verder zijn er heel veel zeeleeuwen te vinden, welke na de mens de hoogte bevolkingsgraad hebben op dit eiland. Vervolgens loop ik via Centro de Interpretaciòn, waar je jezelf kan inschrijven zodat het duidelijk is in welk gebied je bent als je wordt vermist (kreeg ik later pas te horen). Ik loop naar Punta Carola, waar op het moment van aankomen mensen aan het surfen zijn en mensen proberen te snorkelen. Ik sta met verbazing te kijken waarom hier mensen surfen, want er waren totaal geen golven. Totdat er opeens een mooie set golven aankomt en ik baal dat ik er niet bij lig. Voor de rest was Punta Carola alleen wat groter dan Playa Man, maar voor de rest vergelijkbaar. Verlaat het strand en loop over elk stenen pad welke er te vinden valt. Zo kom ik terecht bij een oorlogskanon, maar ook bij het beeld van Charles Darwin en uiteindelijk op mijn beoogde eindbestemming Cerro Tjieretas. Waar leguanen, zeeleeuwen, pelikanen en tropische vissen te zien zijn. Echter was ik vandaag nog niet van plan te snorkelen, hiervoor kom ik op een later moment terug. En dat is het zeker waard als ik de mensen mag geloven die wel aan het snorkelen waren.

Ik vervolg mijn weg en ben in de veronderstelling dat ik terug ga lopen naar mijn huis waar ik verblijf. Echter zijn er nog meer paden en zie ik opeens een prachtige uitkijktoren waar ik dan dus ook heenloop. Eenmaal daar zie ik een bord Playa Baquerizo, waarop staat dat het een wandeltocht betreft van anderhalf uur. De hele tijd ben ik trouwens al alleen op pad, maar toch besluit ik de wandeltocht in te zetten. Het pad is lastig en bestaat uit allerlei rotsen wat duidelijk maakt dat je over 2 km anderhalf uur zult doen. Op mijn pad zijn talloze dieren en hier heb ik dan ook veel foto’s van gemaakt, wel moet ik oppassen met het pad omdat als er iets gebeurd weinig mensen in de buurt zullen zijn. Het hele pad heb ik niemand gezien, en dat is toch wel heel speciaal als je bedenkt dat ik naar een van de meest prachtige locaties van San Cristobal loop. Ik krijg dorst en baal ervan dat ik vergeten ben water te kopen, en ben dan ook blij dat ik eindelijk op Playa Baquerizo aankom. Waar ik de eerste mensen tref in 45 minuten. 2 Duitsers welke mij kunnen bevestigen dat er vele zeeschildpadden in het water zwemmen en ze zich in de nacht landinwaarts nestelen op deze locatie. Ik zie enkele zeeschildpadden, maar ook hiervoor wil ik terugkomen met een snorkel. Eerste prioriteit is even iets te drinken krijgen, dus ik vraag of ze iets water voor me hebben. Gelukkig kan ik iets van ze drinken en samen met hen de terugweg volbrengen. Eenmaal terug in het dorp laat ik me geen tweede keer verrassen met water en koop 3x een 5 liter fles. Met de 15 liter water op mijn rug/armen strompel ik naar mijn gastgezin wat toch nog wel 10 minuten lopen was. Ik kom thuis en zoals verwacht kom ik alleen thuis. Het eten dat mij beloofd is staat klaar om op te warmen en dus eet ik in mijn eentje en ga ik rustig douchen. Wel ben ik zeer moe geworden van de intensieve wandeling en ga dus vroeg slapen, morgen wil ik gaan snorkelen bij Playa Baquerizo.

17 juli,
Ik sta op en krijg de keus om zelf te gaan snorkelen, of ik mag mee naar een voetbalwedstrijd van het team waar Nico in speelt, Gladiator. Snorkelen gaat vast nog wel lukken in de periode dat ik hier ben en ik ben een beetje moe dus kies ik voor een klassieke Ecuadoraanse voetbalwedstrijd te bekijken. We gaan met de hele familie in een taxi policia naar de voetbalwedstrijd. Wanneer we zijn uitgestapt vraag ik of het normaal is dat de politie ook als taxi fungeert, maar dit blijkt geen politie te zijn. Het woord staat zonder reden(bij navraag) op elke taxi, het blijft raar maar later zie ik het verschil wanneer een echte politiewagen passeert. We kijken naar de wedstrijd en Gladiator wint de wedstrijd met 6-1. Overigens vallen er heel makkelijk rode kaarten, maar liefst 3. En is minimaal één grensrechter niet actueel met de regels omtrent buitenspel. Ook is het geregeld zo dat een hond mee probeert te doen met het spelletje. Het is leuk om de cultuur van de locals mee te maken en niet enkel de flora/fauna te bezichtigen. In een soort kantinegebouw buiten het stadion nuttigen we een lunch, maar het had ook avondeten kunnen zijn. Iets met gebakken banaan, een bord vol met rijst en een goed stuk kip. Hoe dan ook het is lekker!

We wachten een tijdje op een taxi terug naar het dorp en gaan meteen door naar de verjaardag van de vader van Nico. Ik heb opeens last van mijn hoofd en denk dat ik gestoken ben door een mug. Om 6 uur heb ik extra informatie vanuit Projects Abroad dus loop ik alleen naar huis waar ik er wat water overheen gooi en een spuitje DEET. Ik word ongeveer 10 minuten te laat opgepikt, en ben dus wat laat bij de informatiebijeenkomst. Echter word ik kort bijgepraat en het probleem is opgelost. Om 7 uur laat ik me afzetten bij het lokale stadion waar ik vanaf morgen in de middagen bij het sportproject help. De laatste 5 minuutjes loop ik terug naar het huis van de vader en moeder van Nico en hier krijgen we avondeten, dit was voor mij iets te dicht op het grote bord lunch en dus krijg ik voor het eerst niet alles op. Ik krijg te horen dat ik niet door een mug ben gestoken, maar door een wesp en dat verklaart voor mij de stekende pijn welke ik niet kon plaatsen. Verder praat ik op de verjaardag veel met de familie van Nico die in grote getallen aanwezig is. Rond een uurtje of 10 lopen we gezamenlijk naar huis en ga ik snel slapen. Ik wil goed uitgeslapen zijn voor morgen, want dan is de eerste echte dag wat betreft vrijwilligerswerk.

18 juli,
Ik sta om 6 uur op en krijg als ontbijt tosti’s met een eitje. Het is me net iets te veel voor de ochtend om door mijn keel te krijgen, maar de kwaliteit blijft goed en ik zou het sapje dat ik hier telkens krijg wel mee naar huis willen nemen. Omdat het officieel de eerste dag is voor mij als vrijwilliger zal ik nog worden opgepikt en begeleid worden in het proces. 7 uur loop ik samen met Jenny (begeleider care project) naar de school. Janeth de lerares welke ik help met de lessen(maandag en vrijdag) is blij met mijn komst, het eerste contact is nog wat lastig in het Spaans. Maar wanneer ze iets langzamer praat begrijp ik er al een stuk meer van en gaat het contact makkelijker. Mijn eerste dag bestond veelal uit helpen, maar ook observeren. Aan het eind van de schooldag had ik een aantal mogelijke verbeterpunten opgesteld voor Janeth om de lessen makkelijker te maken voor haarzelf en effectiever te laten verlopen. Ze verwelkomde mijn tips en gaf meteen aan dat ik vrijdag een stukje Engels les mag geven waarbij ik kan laten zien welke aanpassingen hoe door te voeren zijn.

Vanaf de school loop ik alleen naar huis toe en samen eten we lunch. Nico komt thuis met een dikke lip en blijkt vandaag gestoken te zijn door een wesp. Ik bel en app met het thuisfront en dan is opeens Jenny in het huis wie vraagt naar mij. Blijkbaar had ze me achtervolgt, om te zeggen dat ze me voor de laatste keer zal komen oppikken voor het project van vanmiddag. Ik word zoals beloofd opgepikt, alleen is de persoon welke ik zal helpen ziek en er is een vervanger. Waardoor ik de keuze krijg of ik morgen pas wil beginnen of bij de vervanger aansluit, ik kies voor het tweede. Het is leuk te zien dat de kinderen zo enthousiast zijn wat betreft mijn aanwezigheid. Waar het vandaag bleef bij een warming-up en begeleiden, zal ik voor morgen een aantal oefeningen uitwerken en proberen zelfstandig over te brengen op de kinderen. Kortom een geslaagde eerste dag als vrijwilliger, maar wel energie rovend. Afwachten wat morgen brengt, nu snel energie tanken door te slapen.


Patrick Morsink