Weekend(Snorkelen & Fietstocht)

22 juli,
Vrijdagmiddag begint mijn weekend, omdat de voetbalschool waar ik help enkel van maandag t/m donderdag trainingen verzorgd. Zoals afgesproken ga ik dus met Stijn snorkelen en ik loop naar onze afgesproken plek, hij vraagt of ik meeloop naar zijn huis om een taxi te bellen en dan blijkt dat hij meerdere vrijwilligers heeft meegevraagd. Hier zit ik eigenlijk niet op te wachten, want hoe rustiger de plaats hoe meer ik kan genieten van de flora en de fauna. Maar uiteindelijk zijn we met zijn 8en, 5 jongens en 3 meisjes. Op dat moment besluit ik dat ik een volgende keer liever alleen op pad ga. Zodat ik mijn eigen tempo kan bepalen, geen sociaal wenselijke gesprekken hoef te voeren en heerlijk van de natuur kan genieten.

Het snorkelen zelf begon echt super slecht, ik had het al een hele poos niet meer gedaan en dacht op een begeven moment zelfs dat de spullen die ik leen van mijn gastgezin niet goed werkten. Later bleek dat ik mezelf de adem ontnam door ook te ademen door mijn neus. Randy bedankt voor de uitleg en hierna kon dus het snorkelen voor mij ook echt beginnen. Ik vond het best spannend en al gauw zwom ik met wat zeeleeuwen dicht bij mij in de buurt. Mijn hartslag ging flink omhoog, wetende dat zeeleeuwen zeer snel zijn in het water en het feit dat het broedseizoen is. Ze kunnen hierdoor sneller agressief worden wanneer ze zich bedreigt voelen. Een paar minuten later en wat verder van de zeeleeuwen af werd ik wat rustiger, en vond ik mijn eerste zeeschildpad. Een geweldig moment om mee te mogen maken, ik zwem een poosje rustig mee en ik vind het fijn dat de schildpad niet zo snel en onverwachts beweegt. Na mijn snorkel sessie stap ik uit het water, ga nog even wat voetballen met de jongens op het strand en even later pakken we een taxi terug naar het dorp.

Eenmaal thuis gekomen vertel ik mijn verhaal en ga douchen, wat wel zo wenselijk is na een snorkel sessie. Ik maak me snel klaar om buitenhuis te eten, namelijk met alle vrijwilligers bij El Ceibo. Dit is de plek waar de dikste en hoogste boom van heel de Galapagos staat. Ik laat mij ophalen door een taxi bij mijn huis, zodat die me naar het kantoor kan brengen. Van hieruit worden we als grote groep vervoerd in een schoolbus achtig vervoersmiddel. Dit voortuig zal al minstens zo oud zijn als ik. Eenmaal aangekomen is er kort de tijd om de omgeving eens te bekijken. Hierna ga ik wedstrijden doen met een paar jongens, over een slackline lopen, touw klimmen en nog wat andere outdoor activiteiten. Hierna is het al snel tijd voor het eten, dit was van goede kwaliteit en voor het eerst een lunch/avondeten zonder rijst. Maar als ik opnieuw had mogen kiezen was ik toch voor de lasagne gegaan, want die zag er overheerlijk uit. Toen iedereen het eten op had, was er door de organisatie nog gezorgd voor wat culturele inbreng (Ecuadoraanse dansers) en vonden twee vrijwilligers de gelegenheid hun muzikale kunsten te delen (Gitaar + zang). Na deze optredens, volgde nog een presentatie met foto's gemaakt vanuit Projectsabroad en was er een toetje. Uiteindelijk werden we weer vervoerd naar het kantoor met de eerder genoemde voertuigen, die naar mijn verwachting niet lang meer mee zullen gaan. Vanuit het kantoor loop ik snel naar huis en ga ik slapen, want morgen heb ik voor mijzelf een dag om te snorkelen gepland.

23 juli,
Ik sta rustig op en eet mijn ontbijt rond een uurtje of 9. Rond 10 uur loop ik het huis uit, met in mijn hoofd de wandeling van de eerste zaterdag deels te herhalen, maar dan met veel ingeplande snorkel tijd. Eerst loop ik naar Punta Carola, waar niemand in het water is om te snorkelen en ik enkel wat foto's maak. Om veiligheidsredenen ga ik nooit helemaal alleen het water in. Dus ik loop naar mijn tweede mogelijke snorkel plek en hier tref ik een Spaanse familie die net op het punt staat te gaan snorkelen, perfect! Ondanks dat de zon niet fel schijnt, ga ik met shirt aan snorkelen. Het zicht was niet optimaal, maar toch mag ik inmiddels het puntje: snorkelen met een zeeleguaan afvinken. Verder wat zeeleeuwen en een andere grote vis, welke ik als een piranha zou omschrijven. Of het dit ook echt was vraag ik me nog steeds af. Hierna loop ik weer terug naar Punta Carola, waar nu wel mensen in het water zijn en ik weet niet hoe snel ik mijzelf weer snorkel klaar aan het maken ben. Ik vind het nog wel beetje spannend, omdat hier een wat sterkere stroming is maar duik samen met een Ecuadoraanse man(Cesar) het water in. We spotten meteen een paar schildpadden en ook meermaals de vis die ik als piranha in mijn hoofd heb. Hij is met een onderwatercamera en vandaar vraag ik hem de video's naar mij op te sturen(helaas tot op heden niets ontvangen), hierna doen we samen nog een tweede snorkel sessie. Deze was nog vele malen spectaculairder, bijna direct spotten we 2 jonge schildpadden en daarna volgen we rustig een groep schildpadden wat ons leidt naar één grote schildpad die we misschien wel 2 minuten lang hebben gevolgd. Na deze 2 minuten komt uit het niets een zeeleeuw ruiken aan de schildpad en aan ons, dit maakt me een beetje angstig omdat het ook nog eens een groot exemplaar is. Hierna zwem ik rustig terug naar het strand, Cesar snorkelt nog even door en verteld mij later dat hij een kleine speelse beet had gekregen van de desbetreffende zeeleeuw. Blij dat ik me snel uit de vinnen maakte. Ik pak mijn spullen in en loop huiswaarts.

Eenmaal thuis eet ik snel mijn lunch op en ga daarna met een aantal andere jongens(ook vrijwilligers) naar een lokaal voetbalveld, waar volgens Randy iedereen die wil kan meedoen. De eerste partij winnen we met 3-1(wij 4 + 2 locals) en de regel is, wie wint blijft staan. Omdat wij echter buitenstaanders zijn wordt deze regel veranderd en komt er een nieuwe teamindeling. In totaal zijn er 26 voetballers en ze staan erop dat er 4 teams van 6 worden gemaakt, dit betekent dat 2 mensen niet mee kunnen doen. En ze gaven ons de keus met zijn 4en te vertrekken of 2 die maar kunnen spelen. Uiteindelijk hebben we het zo gedaan dat er 2 van ons gekozen konden worden en vervolgens onderling zouden wisselden. Lastig om in een vreemde taal bepaalde zaken te regelen, maar het was op zich wel leuk ondanks de weinige speelminuten. Ik loop naar huis toe en het avondeten blijkt deze avond wat later te zijn dan normaal. Geen probleem, echter wil ik morgen wel vroeg opstaan. Dan wil ik een lange en zware fietstocht gaan maken.

24 juli,
8 uur in de ochtend en ik eet snel mijn ontbijt op. Rond 9 uur loop ik naar het dorp waar ik een fiets huur voor de hele dag. Mijn einddoel is Puerto Chino, 24 km verderop. Wat grotendeels een zware klim zou worden. Tussenstops zijn El Junco en Galapaguera Natural. Het eerste deel heeft nog een apart fietspad waardoor het zeer veilig fietsen is, maar hierna fiets ik op de autoweg (gelukkig weinig verkeer). Het is echter vanaf het eerste moment alleen maar klimmen. Na 5 km klimmen kom ik eindelijk bij het eerste punt wat mij bekend voorkomt, hier was namelijk de voetbalwedstrijd van Gladiator waar ik heen was geweest in mijn eerste weekend. Ik weet dan ook dat ik er nog lang niet ben en zit er eigenlijk al behoorlijk doorheen. Gelukkig heb ik voldoende water bij me en genoeg tijd om zo af en toe korte pauzes in te lassen. El Junco is de eerste echte stop waar ik aankom, maar omdat het wat mistig is besluit ik hier op de terugweg maar te gaan stoppen. Ik fiets inmiddels in de Highlands en zeer toepasselijk begint het best hard te regenen. Al snel ben ik helemaal doorweekt. Tijdens het fietsen was dit heerlijk, maar toen ik bij Galapaguera Natural aankwam dacht ik hier opeens heel anders over.

Ik zet mijn fiets goed op slot en loop het schildpadden centrum binnen, hier groeien schildpadden semi-vrij op totdat ze buiten het centrum kunnen overleven. Echter blijven sommige schildpadden langer om als voorbeeld voor anderen te fungeren. Na het eerste paadje te hebben gelopen, kom ik een wc tegen waar ik even gebruik van maak (omkleden). Omdat ik van plan was te snorkelen bij Puerto Chino had ik een andere broek meegenomen en deze heb ik vroegtijdig dus maar alvast gebruikt en mijn shirt begon gelukkig vanzelf al een beetje op te drogen. Ik maak een heerlijke wandeling door het park, waar je dicht bij de schildpadden kan komen en zij ook dicht bij jou als ze dat willen. Verder was er ook een apart deel waar de jonge schildpadden beschermd opgroeien(0-1/2-3/4-5 jaar).

Na dit bijzondere bezoek stap ik weer op mijn fiets op weg naar de eindbestemming. Hier ben ik in een oogwenk, want het laatste stuk is stijl omlaag. Vanaf de plek waar ik mijn fiets moet stallen, moet ik nog 15 minuten lopen naar het strand. Het is het echter wel waard, ter plaatse zie een aantal vogels en geniet van het prachtige witte zandstrand, zee en uitzicht. Snorkelen laat ik aan me voorbij gaan, omdat ik verwacht dat het vergelijkbaar zou zijn met andere plaatsen(makkelijker bereikbaar) waar ik op een later tijdstip nog kan snorkelen en ik een droge broek wel zo fijn vind voor de terugweg.

Ik stap op mijn fiets en ben eigenlijk meteen gesloopt. Ik probeer het nog, maar even later besluit ik een taxi waar al een man(passagier) inzit te vragen om mij voor een klein bedrag te rijden naar El Junco. El Junco is de vulkaan waar ik langs gefietst was in de heenweg en vanaf dit punt is het weinig meer bergop. Gelukkig mag dit van de chauffeur. Ziezo, de fiets in de laadbak en ik zelf ook om hem goed vast te houden. Na een paar minuten stijl tegen de berg op komen we aan bij de vulkaan. Ik betaal netjes, zet mijn fiets op slot en maak de wandeltocht omhoog. Boven aangekomen, besluit ik een compleet rondje te maken om het kratermeer dat de vulkaan bezit. Het zicht is niet al te best, maar het is wel wat minder mistig dan eerder op de dag. Na dit rondje wil ik terug naar mijn fiets lopen, maar ik ga even rusten op de trap. Toevalligerwijs komt de jongen waarbij ik in de taxi mocht naar beneden lopen en vraagt of ik het pad had gevonden waarbij je dichtbij het kratermeer kan komen. Best verbaasd vraag ik hem waar dat pad zou moeten zijn, ik had namelijk een heel rondje gelopen maar geen pad gezien. Hij legt mij uit waar het is, en om die reden loop ik het kleine stuk dat ik al afgedaald was weer omhoog. En ja, daar is het door hem beloofde pad. Nu zie ik het kratermeer een stuk beter en zie vogels die rustig een bad nemen en aan het spelen zijn.

Vanaf El Junco fiets ik vervolgens richting huis en stop nog bij een eettentje waar ik mijn eerste bord patat (zoals wij ze in Nederland kennen) consumeer, hierna voltooi ik mijn reis tot aan het dorp. Hoe lang de heenweg wel niet duurde, zo kort duurde de terugweg. Breng mijn fiets terug naar het winkeltje waar ik hem gehuurd had en vraag wat informatie over de surf mogelijkheden en de prijzen. Want naast fietsen, verhuren ze ook surfmateriaal merk ik op. Hierna loop ik naar huis en ben ik totaal gesloopt, ik eet mijn avondeten nog op en val daarna als een blok in slaap. Morgen weer een lange dag op het programma!