Laatste periode op de Galapagoseilanden!

9 augustus,
Vandaag de dag na mijn eiland hop heb ik het best wel zwaar met opstaan, de lange dagen vol met activiteiten hebben er behoorlijk ingehakt. Maar het lukt om mijn bed uit te komen en op tijd de school te bereiken. Vandaag wil ik een aantal varianten van tikspelen doen en een tweede poging met karate (i.p.v. wasknijpers dit keer tennisballen. Ook had ik bedacht om de handstand(doorrol) ergens in de les te verwerken. Ter plekke bleek Tania echter andere taken te moeten doen en daarmee viel het plan een klein beetje in het water, bij de laatste les was ze alsnog aanwezig waardoor ze de mogelijke opbouw en vormpjes nog wel heeft meegekregen en daarmee was mijn ochtend toch nog aardig geslaagd.

Na de ochtend ging ik naar de grote school waar ik volledig vrijheid had om de les in te delen, ik koos ervoor om een onbekend deel aan te bieden (free-running) en een wat bekender deel (handstand/doorrol). Ik splitste de groep op, Hanibal ging tafeltennissen met de meisjes en ik dus bovenstaand programma met de jongens. Dit ging eigenlijk harstikke goed, maar ik had iets tijd over dus vroeg ik nog wat ze leuk vonden. Hier wordt judo niet aangeboden als vechtsport en kennen ze alleen taekwondo, dus ze vonden het fantastisch om wat technieken te oefenen welke ik voorafgaand demonstreerde op een van hen. Hierna wisselden Hanibal en ik de groepen, waardoor ik het zelfde programma met de meisjes afwerkte. Zij hadden iets meer moeite met de free-running onderdelen, maar ze vonden het wel leuk. Zij wouden in de tijd die over was liever verspringen dan judoën en flexibel als ik ben gingen we dit dus nog even doen.

Hierna liep ik naar huis en was ik volledig uitgeput. Ik ging dus maar rustig eventjes kijken wat de Olympische Spelen die dag te bieden had en probeerde nog wat Nederlanders in actie te bekijken. Eigenlijk viel ik bijna in slaap op de bank en dus verkaste ik naar mijn kamer, waar ik vrijwel direct in slaap viel. Ik werd wakker gemaakt voor het eten, at mijn eten op, checkte nogmaals hoe de Nederlanders het ervan af brachten in Rio en ging daarna door met het inhalen van mijn slaap.


10 augustus,
Het opstaan was al een stuk makkelijker dan gisteren en de dag begon goed. Handbal, verspringen en hoogspringen op het programma. Waarbij de groep dus in 3 groepen werd verdeeld en voor het eerst leek het door wisselen goed te gaan, bij het handbal gebruikte ik de aangeschafte ballen en voor het ver/-en hoogspringen wat matten, pionnen en springtouwtjes. Heel simpel, maar zeer effectief.

Alles verliep naar wens totdat de kinderen vaccinaties moesten krijgen. Blijkbaar was er een soort GGD vandaag op de school en moest elke klas als geheel wachten op het prikje. Het was een domino-effect, want in zo’n setting is het vragen tot het eerste kind gaat huilen en de andere aansteekt. En ja hoor het was binnen de halve minuut raak, ik had echt medelijden met ze want voor velen zal deze procedure voor lange tijd een nare herinnering blijven. Na een paar minuten vol verbazing de situatie te hebben aangekeken greep ik in, ik ging in gesprek met één van de vier medewerkers wie verantwoordelijk waren voor de vaccinaties. Het bleek normaal te zijn om met een volledige klas toe te kijken naar één kind wie op dat moment de vaccinatie krijgt. Ook toejuichen en hard schreeuwen was normaal, wel wordt er geprobeerd om per groepje van 5 kinderen naar binnen te gaan i.p.v. de hele klas maar in de praktijk kwam ik totaal niets van. Ook al was dit de normale situatie stond ik er wel een beetje versteld van en dus vroeg ik of ik wat mocht aanpassen en ik kreeg toestemming. Zette vervolgens alle kinderen op één na buiten het hokje en liet ze één voor één naar binnen, verder vroeg ik de wachtende kinderen vriendelijk dan wel dwingend rustig te wachten. Na al het geschreeuw en gehuil van 5 minuten geleden leek het wel een oase van rust geworden bij het vaccinatiehokje. Het eerste kind kwam blij naar buiten en dit gaf de wachtende kinderen de kalmte en moed om ook even door te zetten en zich niet te laten kennen. Tuurlijk kan het gebeuren dan een kindje bang is voor een prikje, dat lijkt me heel normaal want het is nou niet een dagelijkse gebeurtenis. Echter is het wel belangrijk dat de situatie zo wordt neergezet dat het angst in geen geval aanwakkert. Het personeel was op dat moment blij met de aanpassing en ik hoop dan ook dat in het vervolg deze ervaring wordt meegenomen, zodat het allemaal wat minder angstig wordt voor de kinderen.

Ik ging net als gisteren direct door naar de grote school, waar vandaag de beoordeling van tafeltennis op het programma staat. Ik snapte niet volledig hoe Hanibal beoordeelde, maar hij leek er in ieder geval over na te hebben gedacht. Verder zag ik dat de leerlingen allemaal hun eigen mapje hadden, waarin alle sporten die ze hadden gedaan moesten zitten en werden afgetekend door de leraar. Het klinkt heel vooruitstrevend en het verdiepende idee in sport waardeer ik ook, maar nadat ik navraag had gedaan hoe dit tot stand kwam had op een enkele leerling na kopie/paste gedaan van Wikipedia. Hierdoor vind ik het minder toevoegen dan ik in eerste instantie had verwacht, maar toch goed dat ze wat moeten opzoeken en inleveren over de sporten die ze aangeboden krijgen.


11 augustus,
Als nieuwe sport vandaag staat (ring)hockey op het programma. Samen met Tania start ik na een tikvormpje het spel op, waar ze na een aantal belangrijke regels over het gebruik van de stok (stick) direct kunnen oefenen. Ringen waren helaas niet verkrijgbaar op het eiland en daardoor werd het toch maar een bal, wat iets moeilijker is voor de kinderen. Wel hebben we het gedaan met verschillende maten ballen, van groot (makkelijk) tot klein (moeilijk). De kinderen vonden de compleet nieuwe sport geweldig, maar ik moest wel strak blijven op de het gebruik van de stokken want veiligheid gaat natuurlijk voor alles. Na elke groep liet ik een groepsfoto maken, zodat ik deze bij thuiskomst nog heb als aandenken. Ik kreeg namelijk voor het einde van de eerste les te horen dat morgen een nationale vrije dag zou zijn i.v.m. de Onafhankelijkheidsdag van Ecuador 10 augustus 1809. Hierdoor is het mijn laatste dag bij dit project, want maandags geef ik geen gymles en help ik met de reguliere lessen. Tania is wat verbaast dat ik alweer terugga naar Nederland en ze had me graag nog even hier gehad om bijv. andere sporten te leren. We hebben mailadressen en nummers uitgewisseld zodat ik vanaf Nederland misschien nog wat kan helpen.

Bij de grote school leken ze ook wel toe aan weekend, want de helft van de les viel uit waardoor ik enkel even het hockey heb geïntroduceerd en heb laten spelen en daarna de les al afgelopen was. In het tweede deel van de les wat dus niet doorging liet Hanibal mij zien wat er in Ecuador belangrijk is bij gym, bijv. knopen leggen. Dit is bij veel beroepen van groot belang, gym wordt hier gezien als kans om belangrijke vaardigheden van mogelijke beroepen aan kinderen te leren zodat ze buiten het bewegen ook deze vaardigheden bezitten. Voor mij viel het door deze uitleg allemaal wat beter op zijn plaats en begreep ik het schoolsysteem wat beter, maar was toch van mening dat dit een afzonderlijk vak moet zijn van het gymmen. Hij liet trots foto’s zien wat hij het afgelopen jaar allemaal had gedaan in de lessen en ook zijn privacy foto’s van zijn uitje naar andere eilanden kwamen voorbij, hier herkende ik opeens iemand op namelijk iemand van de schoolleiding van de kleine school. Dit was wel grappig, wat het gaf maar weer aan dat het hier net als in De Lutte is. Iedereen kent elkaar en gaat met elkaar om. Op San Cristobal ligt de sociale controle zo hoog dat ik me hier geen moment onveilig heb gevoelt en er zo goed als geen criminaliteit plaatsvind. Heel anders dan in de steden op het vasteland (Quito, Guayaquil).

Na de laatste lange dag vrijwilligerswerk had ik me voorgenomen nog een korte wandeling te maken en te gaan snorkelen. Ik liep naar Punta Carola en eenmaal aangekomen was het niet zo heel druk. Wat mensen in het water en wat mensen op het strand, maar niet storend (heel anders dan op de andere twee eilanden). Ik legde mijn handdoekje neer en sprong het water in, voordat ik dat deed dacht ik iemand Nederlands te horen spreken maar dat ter zake. Net als de andere keren zag ik vele bijzondere dieren, maar het begint een beetje normaal te worden. Ook lijkt de zee elke dag iets kouder te worden en dus wordt de tijd dat ik echt kan snorkelen korter. Ik ben eigenlijk al meer dan tevreden met wat ik allemaal gezien en meegemaakt heb, maar toch blijft het natuurlijk bijzonder en vandaar dat ik toch elke vrije dag nog wat wil doen op de eilandengroep. Vanuit de zee zie ik een klein zeeleeuwtje naar mijn tas toe strompelen en ruiken aan mijn petje, ergens hoopte ik dat hij hem per ongeluk op zou doen maar helaas deze droom werd geen waarheid. Hij snuffelde wat en strompelde later door het water in.

Ik liep de zee uit en kwam aan de praat met de jongen waarvan ik dacht dat hij net al Nederlands sprak. Het bleek niet zo te zijn geweest, maar wonder boven wonder bleek hij het wel te spreken. Jos, een Zuid-Amerikaanse uitziende jongen uit Quito, wie 3 jaar in Bolivia heeft gewoond en een Nederlandse vader heeft en dus ook een aardig woordje Nederlands spreekt. Al pratend kom ik erachter dat hij ook een soort vrijwilligerswerk doet op dit eiland, maar dan via een vriend die hij kent van school en zo kosteloos kan verblijven op de eilandengroep. Volgend jaar gaat hij studeren in Rotterdam of Utrecht en wellicht zie ik hem dan nog eens weer op Nederlands grondgebied. We spreken af om morgen misschien samen naar Playa Baquerizo te gaan om te snorkelen en wisselen onze nummers uit zodat we in ieder geval contact hier over houden. Hij vertrekt eerder dan mij en ik waag me nog eens de zee in om er na een kwartiertje voldaan weer uit te lopen en later aan de praat te raken met een musicus genaamd Santiago uit Guayaquil . Met hem spreek ik ook een tijdje en we lopen later met zijn tweeën terug naar het centrum van het dorpje.


12 augustus,
Ik benut de vrije dag om een klein beetje uit te slapen, ik had echter wel een tijd afgesproken voor het ontbijt. Alles liep een beetje uit omdat er nog wat moest worden gekocht, en als ik alleen was gegaan maakte dit weinig uit. Maar ik had afgesproken samen met Jos te gaan en ik kon hem niet meer bereiken, app kwam niet over en bellen kon ik niet (geen Ecuadoraans nummer). Uiteindelijk was ik iets later dan afgesproken bij de kust, gelukkig was Jos daar nog omdat hij in eerste instantie zijn snorkel was vergeten. We liepen samen naar Playa Baquerizo, ik vond het fijn in het Nederlands te kunnen praten met iemand en was eigenlijk wel een beetje toe aan mijn terugkeer naar Nederland. Wel hebben we nog een geweldige dag gehad, we kwamen helemaal alleen aan op het strand en nadat we iets waren opgewarmd door de zon waagden we het de zee in. Ik had Jos een aantal beloftes gemaakt over deze bijzondere plek, maar het viel in het begin wat tegen en het leek erop dat mijn geheime strand me in de steek liet. Maar toen nog geen 5 minuten later kwamen we toch middenin een grote school vissen terecht, wat ons leidde naar meerdere schildpadden en voor de Disney liefhebbers ook de vissen uit de film Finding Dory.

Na een poosje vonden we het genoeg geweest en maakten ons op voor de terugweg. Toch altijd wel een aardige wandeling, maar ook de derde keer liet Playa Baquerizo mij niet in de steek. Naast wat gespotte vogels was het een vrij normale terugweg. Eenmaal thuisgekomen at ik de lunch in mijn eentje, want ik was nogal laat (had ik van te voren al wel aangegeven). En daarna pakte ik mijn rust met het kijken naar Rio en lekker bankhangen.


13 augustus,
Ik had eerder aangegeven nog eens te willen surfen in mijn laatste weekend hier. Maar omdat mijn voet nog niet volledig hersteld was van het incidentje bij Concha de Perla leek het mij niet heel verstandig en zag ik hier dus ook van af. Ook het vroege opstaan als ik zou gaan surfen hielp mee om hielp mee om mijn beslissing te maken. Ik had niets op het programma en daardoor startte ik mijn dag rustig op, ik at mijn ontbijt en lunch thuis, speelde wat pinball op mijn computer samen met Alejandra en keek naar de Olympische Spelen

Na de lunch besloot ik toch nog wat te gaan doen vandaag. Te voet zette ik richting naar Las Loberias, ik was hier al een aantal keer geweest en vond het niet de meest speciale plek. Maar gisteren gaf Jos mij een tip verder te lopen en een pad te volgen dat enkel uit rotsen bestond (vergelijkbaar met die naar Playa Baquerizo). Dus dit deed ik maar, ik liep langs de plek om te snorkelen en kwam na een eind wandelen uit bij wat ik dacht een nest Red-footed Boobies. Wat een geluk had ik toch weer, ik maakte wat foto’s en liep door tot aan het stopbordje. Hier spotte ik nog veel meer van deze vogelsoort, maar daarnaast was het ook een plek met prachtig uitzicht over de zee.

Ik probeerde zo dicht mogelijk bij te komen en dit lukte aardig totdat ik me een beetje bedreigt voelde door meerdere vogels die in de lucht rondjes boven mijn hoofd maakten. Ik nam dit op als het signaal dat ik maar weer eens terug moest lopen, misschien waren ze voedsel aan het zoeken. Maar voor mijn gevoel wilden ze nesten beschermen en waren ze een aanval aan het voorbereiden.

Na deze onverwacht speciale wandeling liep ik terug naar het begin, waar ik iemand van het National Park aansprak op de aanwezigheid van de speciale vogels. Helaas vertelde hij mij dat het een andere soort was dan ik dacht, maar dit maakte het er voor mij niet minder speciaal om. Wel bleek dus later dat ik wat mensen die ik op de terugweg heel enthousiast verkeerde informatie had verteld over wat voor een vogels ze aan het einde van het pad konden zien. Maar dat zullen ze me vast vergeven. Ik liep terug naar huis en beleefde een rustige avond.


14 augustus,
Ik stond vroeg op, want ik zou meevoetballen met het 1ste team van de San Cristobal Voetbalschool. Had een stevig ontbijt en daarna vertrok ik samen met Nico en Alejandra (2x) richting El Progreso waar de wedstrijd wordt gespeeld.

De vorige keer kreeg ik het aanbod om minimaal 5 minuten te voetballen, maar kreeg weinig zekerheid dus sloeg ik het af. Maar vandaag mocht ik vanaf de basis starten en werd zelfs getorpedeerd tot aanvoerder. Bij mijn eerste balcontact schoot ik nog op de paal, maar in de tweede helft was het voor mij wel 3x raak. Een zuivere hattrick op Zuid-Amerikaanse velden pakt niemand mij meer af. De uitslag werd 8-2 in het voordeel van ons en ook kon ik nog 1 assist bijschrijven. Na afloop vroegen ze of ik ook volgende week mee zou willen doen, maar ik legde uit dat ik dan alweer in Nederland zou zijn.

We aten wat bij een eettentje dat in Nederland als een soort van kantine zou fungeren en rond 1 uur namen we de taxi weer naar huis. Verder pakte ik vooral mijn rust en op die manier was de dag zo weer voorbij.


15 augustus,
Vandaag was de laatste volle dag aangebroken, ik hielp in de ochtend Janeth met de lessen. Nam van elke groep afscheid en na de tijd liep ik langs het kantoor om mijn laatste feedback formulier in te vullen en een bedankje in ontvangst te nemen (foto + beeldje van een schildpad). In de avond zou het voetballen op een andere locatie dan normaal plaatsvinden en Nico maakte mij duidelijk dat ik moest wachten tot Diego mij zou ophalen en ik geen sportkleding aan hoefde te doen, want er werd niet getraind of iets dergelijks. Diego kwam maar niet en dus vroeg ik nogmaals, wanneer Diego precies hier zou komen? Toen bleek opeens dat Diego niet zou komen en ik alsnog naar het plaatselijke voetbalveldje kon lopen. Na deze onduidelijkheid over het voetbal was het toch een goede afsluiting van mijn periode bij de voetbalschool van San Cristobal.

Nadat het voetbal was afgelopen, liep ik naar huis waar Nico al druk bezig was met het voorbereiden van de zolang beloofde lasagne die ik zou krijgen. Eigenlijk stond dit twee weken terug al op de planning, maar nu op mijn laatste avond lukte het toch nog zijn overheerlijke lasagne te proeven. Met mijn favoriete gerecht kon de avond al niet stuk Zelf had ik nog een aardigheidje voor ze gekocht in de vorm van wat lekkers om te eten en een magneet voor op de koelkast, ook maakten we wat foto’s van ons laatste avondeten met zijn vijven. Na het eten keken we nog even televisie en toen kwam het moment dat ik echt mijn koffer in moest gaan pakken. Ik wilde niets vergeten en dus checkte ik het 3x, maar volgens mij had ik alles en kon ik rustig gaan slapen.


16 & 17 augustus,
Ik stond vroeg op na een wat onrustige nacht (altijd de nacht voor een vliegreis). Voordeel daarvan is wel dat ik altijd op tijd klaar ben, ik had alles al ingepakt en kon dus rustig ontbijten en televisie kijken. Dit deed ik ook tot ik werd opgehaald door Danielle wie me naar het vliegveld zou brengen, ik nam afscheid van mijn gastgezin en stapte in de taxi naar het vliegveld. Het vliegveld is zo dichtbij dat een taxi niet echt nodig was, maar toch is het wel handig met een koffer mee. De eerste vlucht was vrij gewoon, ik praatte wat met 2 Ecuadorianen en de tijd was zo om.

Eenmaal geland in Guayaquil haalde ik mijn koffer op en kon ik meteen in de rij gaan staan voor het afgeven van mijn koffer. Uit mijn ervaring van de heenweg wist ik dat het zelf voor-inchecken noodzakelijk was en dit deed ik dan ook maar. Er was een service om je koffer te laten sealen en in eerste instantie vond ik dit wat overdreven, maar ik bedacht mij toch en liet ik hem voor wat dollars inpakken. Daarna sloot ik achteraan in de wachtrij en na een tijdje wachten was ik aan de beurt om mijn koffer in te leveren. Zelf nog even door de controle, immigratiekaart etc. en dan was alles klaar. Ik had geen enkel probleem bij de controles en liep naar de gate toe waar mijn vliegtuig over 1,5 uur zou vertrekken. Maar toen zag ik mensen met andere kaarten dan mij lopen en vroeg ik voor de zekerheid wat dat voor een oranje passen waren? Het bleken passen te zijn voor passagiers die al hadden gevlogen met het vliegtuig en een stop moesten maken in Guayaquil, daar nam ik genoegen mee en ging rustig zitten. Even later vond ik het allemaal toch wel lang duren en vroeg toen of mij ticket correct was, de stewardess gaf aan dat het een juist ticket was maar dat ze hem wel even moest innemen en ik naar de ruimbagage controle moest lopen (in het Spaans natuurlijk). Ik was wat overdonderd, maar het bleek de normaalste zaak van de wereld te zijn. Ondanks dat ze dat aangaven was ik er blij mee dat ik mijn koffer had laten sealen. Ik liep naar de aangewezen plek, 4 trappen omlaag en daar was ik dan! Een herkenbare locatie voor mensen die het programma Locked Up Abroad wel eens hebben gekeken, ik pakte mijn opvallende roze koffer en legde hem op de behandeltafel. Ik moest hem openmaken en de zoektocht begon, het leek me slim even uit te leggen dat ik mijn schoenen in de voetbalkousen had gestopt omdat ze smerig waren van de onderkant, maar dit was allemaal prima. Uiteindelijk hadden ze wat gevonden wat verdacht was, de zout oplossingszakjes ORS (tegen uitdroging). Er werd gevraagd of het mocht worden opengemaakt en ik had geen bezwaar, na wat schudden en ruiken was het prima. De rest werd nog kort onderzocht en ik mocht vervolgens mijn koffer afsluiten en mijn ticket bij de boardbalie ophalen.

Een halfuurtje later begon het boarden en kon ik het vliegtuig binnenstappen. Ik nam plaats naast een stel van rond de 80 jaar, wie voor het eerst gingen vliegen (en meteen over de 10 uur). Ik hielp hen met het aanklikken van muziek en ging zelf wat films kijken, waardoor de tijd voorbij vloog. 3 films en wat muziek verder en de landing werd alweer ingezet. Daar werd ik opgewacht door papa, mama, Eline en Raisa. Ik zag ze al staan, maar ik moest eerst nog even mijn koffer ophalen. Gelukkig was ook dit keer alles weer goed meegekomen met het vliegtuig. Een prachtig moment om weer thuis te komen na 5 geweldige en avontuurlijke weken!

Allen bedankt voor jullie interesse en het lezen van mijn blogs!
Groetjes Patrick Morsink.