Eilandhop (Santa Cruz & Isabela)

5 augustus,
Om half 6 in de ochtend zit ik al aan mijn ontbijt, want de boot richting Santa Cruz vertrekt omstreeks 7 uur. Echter is mij aangeraden ruim op tijd ter plaatse te zijn, omdat het soms wat chaotisch is en je hierdoor de boot kunt missen, en ik was dan ook braaf op tijd bij de haven. Ik had de procedure vorige week toevalligerwijs al bestudeerd en dus kwam ik niet voor verrassingen te staan. Ik sprak met twee Nederlanders (Sjoerd & Dianne) voordat ik de boot op ging en zij bleken dezelfde boot als mij te moeten hebben. Op de boot zat ik naast hun en sprak veel met Sjoerd over het eiland Santa Cruz, daar waren zij namelijk de Galapagos reis begonnen en hij kon mij dus wat tips geven. Dianne was wat zeeziek en zei niet zoveel. Naast Dianne voelden er nog twee andere mensen zich niet helemaal goed, te zien aan de kots zakjes. Ik had geen reispilletje gehad en vond de bootreis eigenlijk wel meevallen, maar dat neemt niet weg dat ik weer blij was op het vaste land te staan.

Aangekomen in de haven van Santa Cruz laat ik me direct met een watertaxi vervoeren naar Las Grietas. Ik heb een klein beetje haast (5 uur op Santa Cruz), want mijn boot naar Isabela vertrekt rond 2 uur en ik wil weer ruim op tijd bij de havenplaats zijn. Ik loop via een mooie route waar ik natuurlijk ook wat foto’s van maak naar Las Grietas, eenmaal aangekomen probeer ik mijn bagage open te maken. Bij de bagagecontrole voorafgaand dat ik de boot op ging was er een strip door gedaan, waardoor ik mijn tas niet meer kan openen. Ik zet wat kracht en uiteindelijk breekt i.p.v. de strip, één van de ijzertje van de rits. Hierdoor kan ik wel bij mijn spullen, maar dat maakt me niet echt blij. Het is een best toeristische plaats en ik wil gaan snorkelen, maar dan moet ik mijn spullen onbeheerd achter laten. Ik pruts dus eerst alles weer goed in elkaar, waardoor ik mijn tas alsnog met een slotje vast kan zetten. Ik spring het water in en het is best koud, maar dat maakt me weinig uit. Voor mij is het wel te doen, maar mensen die uit warmere landen komen hebben er meer moeite mee. Ik zie een paar verschillende soorten grote vissen, maar verder niet heel veel speciaals. Het speciale aan Las Grietas is dan ook meer de omgeving, een soort gang door de rotsen wat met veel fantasie wel iets weg heeft van de Grand Canyon. Ik droog me af en mijn tas ligt nog waar ik hem had neergelegd, pak mijn mobiel om nog wat foto’s te maken en dan blijkt dat er een klein barstje in het scherm zit. Dit merk ik nu pas, maar wanneer ik terug denk schoof mijn mobiel voorafgaand aan het snorkelen nog geen 2 cm over een rots. Echter toonde de vlijmscherpe vulkanische rotsen geen genade, gelukkig valt de schade nog mee. Op mijn weg terug loop ik bovenop de rotsen waar ik net tussen heb gesnorkeld en heb ik een prachtig uitzicht. Daarna vervolg ik mijn weg weer naar de plaats waar de watertaxi’s liggen en neem één van deze naar de haven van Santa Cruz.

Hier heb ik nog even de tijd om het centrum van het dorpje te verkennen en mijn doel is om de vismarkt te bezoeken waar pelikanen geduldig op een stukje vis staan te wachten. Na iemand te hebben gevraagd, weet ik het al snel te vinden. Het bleek niet zo ver lopen te zijn en dus heb ik nog wat tijd om souvenirwinkeltjes in te lopen en al struinend door de straten met winkeltjes loop ik zonder het te weten in de richting van het Charles Darwin Research Station. Ik wist alleen niet hoe lang het lopen zou zijn, wel belangrijk om te weten i.v.m. het vertrekken van mijn boot. Ik vroeg een man die me tegemoet komt en hij geeft me aan dat het ongeveer nog 30/40 minuten (enkel de heenweg) lopen is. Deze tijd had ik helaas niet en van daar besloot ik om te keren. Daarnet had ik niets naar wens gevonden in de juiste prijsklasse, maar op de terugweg liep ik wel een geschikt winkeltje binnen en hier kocht ik dus wat souvenirs. Het duurde eventjes, want ik liet ook ter plekke nog wat maken, daarna haastte ik me richting de haven. Vervolgens nam ik nog een snelle hap bij een restaurantje en liep richting de boten. Wel eerst nog even door de bagagecontrole, maar hierna werd ik al snel naar mijn boot gebracht met een watertaxi. De tweede boot van vandaag zou me naar Isabela brengen. Buiten het feit dat de zee wat ruiger was dan vanochtend leek alles prima te gaan. Tot het punt dat één van de drie motoren uitviel en midden op zee moest worden gemaakt. Vanuit een boot die later dan de mijne vertrokken was werd in twee pogingen een propeller overgegooid en ziezo het benodigde materiaal was aanwezig. Toen de boot stil lag sloegen de golven hard tegen de boot, waardoor deze hevig begon te schommelen. Heel goed werd ik er niet van, maar voor andere mensen was dit het punt van breken. Verder treed ik niet in details, gelukkig niet dicht bij mij in de buurt in ieder geval. Na de herstelwerkzaamheden zetten we onze koers voort in richting van Isabela.

Wat later dan gepland, maar ik heb Isabela bereikt. Iemand staat zoals beloofd op mij te wachten in de haven om mij op te halen, maar dan moet ik wel even zelf een taxi betalen. Ik heb de tijd wel en sla dit aanbod dus af en loop rustig door mijn nieuwe omgeving voor de komende dagen. Tijdens deze wandeling kom ik de organisatie (Pahoehoe) tegen waarvan ik goede reviews had gelezen en hier boek ik dan ook mijn snorkeltour naar Los Tuneles voor morgen om 11 uur. Daarna loop ik snel door naar mijn plaats waar ik ga overnachten (Posada del Caminante). Hier staat de vrouw die mij wou ophalen bij de haven me al op te wachten. Ik vraag wat dingen en betaal voor de 3 nachten dat ik daar zal overnachten. Zoals beloofd krijg ik een kamer voor me alleen, het is een ruime kamer want er staan ondanks dat ik alleen ben drie bedden in. En voor de rest ziet alles er goed uit dus daar ben ik zeer tevreden mee.

Na snel mijn spullen te hebben uitgepakt en me opgefrist te hebben vertrek ik met als doel het zien van flamingo’s. Het wordt al donker en dus moet ik snel zijn. Ik had eerder al gevraagd waar ik heen moest en dus loop ik naar het strand en vanaf daar een aardig eind de rechter kant op. Het wordt steeds donkerder en mijn gestelde doel lijkt niet haalbaar meer te zijn, ik kom wat toeristen tegen welke komen lopen vanuit de richting waar de flamingo meren moeten zijn en hun vraag ik dus ook hoelang het nog lopen is. Zij vertellen mij echter dat ik te ver door was gelopen en een afslag had moeten hebben, helaas iets voor morgen want inmiddels is het echt te donker geworden. Ik spreek lange tijd Engels met ze, maar later blijken ze uit België te komen. Dat praat toch weer een stuk makkelijker. Ze leggen mij nog even uit welk pad ik morgen moet nemen om flamingo’s te kunnen spotten en ik win wat informatie in over het eiland. Na afscheid van hen te nemen zoek ik een plaatsje op waar ik wat kan eten en loop daarna naar huis, want morgenvroeg wil ik heel vroeg op om nog voor de tour rustig te kunnen zoeken naar flamingo’s.

6 augustus,
Ik sta vroeg op en ik verlaat mijn kamer iets na 6 uur. Doordat ik de ingang van het pad heb aangewezen gekregen door de Belgen van gisteren was het niet moeilijk om te vinden. Voordat ik daar aankom loop ik nog langs een meer dat zich meer in het centrum van het dorpje bevindt. Normaal staan hier weinig tot geen flamingo’s, maar omdat ik zo vroeg uit bed was spotte ik er al aardig wat. Een goed begin van mijn wandeling dus, wat me gisteren niet was gelukt lukte nu binnen 5 minuten. Daarna volg ik het pad wat me door een mangrove leidt waarbij ik verschillende meren passeer die in verbinding met elkaar staan. Ook hier zijn de flamingo’s niet schaars en ik vermoed sterk dat dit door het tijdstip komt. Het lijkt wel of ik de enige persoon ben die het kan opbrengen om zo vroeg uit zijn bed te komen, maar ik klaag niet want het maakt het alleen maar specialer. Aan het einde van het pad kom ik bij een schildpaddencentrum, wat zelfs nog dicht zit. Een soortgelijk centrum had ik op San Cristobal al bezocht en dus ben ik er niet echt rouwig om. Ik zag nog wat schildpadden lopen, maar liep vervolgens door. Mijn voorbereiding was goed, want ik wist dat er ergens nog een groot meer moest zijn met gegarandeerd flamingo’s. Het was even zoeken, maar uiteindelijk kom ik aan bij dit meer en het was echt heel speciaal. Meer dan 25 flamingo’s bij elkaar, ze staan wat ver weg maar de hoeveelheid maakt dit ruimschoots goed. Op een begeven moment komen ze zelfs als groep naar mij toelopen, wat een geluk heb ik ook weer. Ik loop later nog naar de snorkelplek nabij de haven, maar omdat ik hier de enige ben ga ik op dat moment daar niet snorkelen. Na deze mooie ochtendwandeling loop ik terug langs het strand richting mijn kamer, want later op de dag staat de tour naar Los Tuneles op de planning.

Ik kleed me om en maak me klaar voor vertrek, waarna ik naar de straat loop met alle tourorganisaties. Aangekomen bij Pahoehoe voelt het meteen goed geregeld. Ik probeer een wetsuit, snorkel en flippers, eigenlijk zit alles direct wel goed alleen de flippers neem ik een maatje kleiner. Sjoerd en Dianne die ik gisteren op mijn eerste boot had gesproken hebben dezelfde tour als mij. Voor de rest nog vier van oorsprong Limburgse jongens welke ik gisteren tijdens mijn tweede bootreis al kort had gesproken en drie Canadezen. In totaal dus een groep van 10 mensen, welke nogal Nederlands gekleurd bleek. Verder kregen we drie bemanningsleden met ons mee, Gabriel (snorkelgids) en nog twee andere mannen. Een van hen was de kapitein van de boot en de ander was expert van het landgedeelte van de tour, hun namen kan ik me echter niet meer terughalen.

Met de groep werden we naar de haven gebracht, waar we dus vertrokken aan een ongeveer 45 minuten durende bootreis richting de lava tunnels. Ter plekke werd besloten dat we zouden beginnen met het snorkelgedeelte en dus werd de boot stilgelegd op een mooie plek waar we te water gingen. Twee mensen kregen een reddingsvest, omdat ze zichzelf niet zulke sterke zwemmers vonden. Nadat iedereen zijn materiaal had gecheckt en te water was, begonnen we als groep van 11 aan de tour. Het eerste wat we zouden zoeken waren White Tip Sharks. Op de eerste plek waar de gids ze had verwacht konden we ze niet vinden, maar iets later was het raak. Meer dan vijf middelgrote White Tip Sharks zwemmen langs onze groep. Ze zwemmen opvallend rustig en dat maakt me zelf ook een stuk minder gespannen. Je zwemt toch niet elke dag met haaien, haha. Daarna maken we als groep koers naar de plek waar zich mogelijk zeepaardjes bevinden. Na wat zoeken vinden we er eentje, maar zonder de gids had ik hem nooit gevonden (klein en gecamoufleerd). Omdat een deel van de groep daar best lang blijft kijken, heb ik samen met de 4 Limburgse jongens de tijd om nog wat haaien te zoeken. En met succes, we vinden 2 kleine en 1 grote White Tip Sharks. Hierna zwemmen we terug naar de groep die bij de gids is gebleven en gaan we als groep verder. Ook daar spotten we nog enkele haaien, maar ook veel verschillende soorten vissen. Bijna alle kleuren heb ik voor bij zien komen, geweldig. Ik blijf dicht bij de gids (vooraan de groep), omdat ik het idee heb dat ik dan de meeste kans heb het meeste te zien. Op een begeven moment kom ik in een school van duizenden vissen terecht die rondjes zwemmen. De snorkeltour wordt afgesloten in een gedeelte waar veel zeeschildpadden voorkomen, vooraf dacht ik niet zo speciaal want ik had er al aardig wat gezien. Maar hier werd ik verrast door de grootte van sommige schildpadden en de andere kleur die ze hebben in vergelijking met die op San Cristobal. Op de weg terug naar de boot denk ik alles te hebben gehad, maar op de valreep komen we in een school van gevlekte adelaarsroggen terecht. Het kwam erg onverwacht, ze zwommen heel rustig en ik kon zo dichtbij met ze snorkelen dat ik dit toch wel bestempel als het hoogtepunt van de dik twee uur snorkelen bij de lava tunnels.

De meesten mensen hadden tijdens het snorkelen winterwetsuits aan, maar ik hield het prima vol met mijn zomerwetsuit. Toch toen ik het water uitklom was ik blij met de handdoek die ik kreeg van een van de bemanningsleden. Daarna kleedde ik me om (droge kleren) in de wc ruimte van de boot, waardoor de kou snel wegtrok. De boot werd weer gestart en we varen naar een ander gedeelte van de lava tunnels om het wandelgedeelte van de tour te doen. Voordat we uitstapten kregen we een maaltijd zoals was beloofd, rijst met kip en wat ketchup. Na een lange snorkeltocht maakte het mij weinig uit wat, maar dat ik iets te eten kreeg was fijn. Ook had ik zelf nog een pakje Oreo-koekjes bij me wat me zeker goed deed. Na de maaltijd stapten we uit en hadden we tijd om te lopen over de wonderlijke omgeving van de lava tunnels, waar Blue-footed Boobies in grote getallen voorkomen en zelfs nestelen. Verder nog wat zeeleeuwen en vanaf de tunnels zag ik ook nog wat zeeschildpadden zwemmen aan de oppervlakte in het heldere water. Na de wandeling vertrokken we weer met de boot naar het beginpunt, met nog een stop bij een grote rots in het water waar Nazca Boobies op zaten. Een mooi toetje van een geweldige dag. Het enige wat ik niet gezien heb zijn pinguïns, maar daarvoor had ik een andere tour moeten kiezen (bewust voor deze gekozen).

We worden afgezet bij het kantoor van Pahoehoe en daar krijg ik gratis de mogelijkheid om de door Gabriel gemaakte foto’s tijdens de tour op een geheugenstickje te laten zetten. Dit laat ik doen en daarna loop ik richting mijn kamer. Ik douche me, kleed me om en ga bij een nabijgelegen eettentje wat eten. Een goede maaltijd krijg ik voorgeschoteld voor een nog betere prijs, stukken betere prijs-kwaliteitsverhouding in vergelijking met gisteren. Ik heb het eten op en loop weer terug naar mijn kamer, maar dan word ik aangesproken door wat plaatselijke jongens wie staan op een voetbalveldje. Of ik ook voetbal? Ik kan het natuurlijk niet laten en voeg me bij de jongens. Een partijtje 3 tegen 3 is wat eruit voortvloeit. Leuk voetballen en een klein beetje dollen, heerlijk potje en ook nog eens gewonnen. Daarna loop ik dan echt naar mijn kamer, ga nog even beneden in de wifi-zone met hangmatten liggen om contact te hebben met het thuisfront en ga dan snel horizontaal.

7 augustus,
Na de geweldige dag van gisteren heb ik eigenlijk slechts één dier op mijn lijst staan welke ik nog absoluut wil zien, de pinguïn. Het is vrij gemakkelijk om ze te zien als ik de tour Tintoreras zou doen, maar hier heb ik geen trek ik. Vandaag heb ik voor mezelf op de planning staan een wandeling te maken naar de Mura de las Lagrimas en in de middag mijn geluk te beproeven met het zoeken naar een pinguïn nabij de haven van Isabela.

Om 7 uur, iets later dan gepland begin ik mijn wandeling. Het is een aardig eind lopen naar de ingang van het pad en vanaf daar blijkt het nog eens 5 km te zijn. Ik had verwacht dat 5 km de totale afstand zou zijn van de heenweg, maar geen probleem want ik heb voldoende tijd. Tijdens de wandeltocht zijn er zijweggetjes aan de linker en rechterkant die mij leiden naar speciale plaatsen, maar ook minder speciale. Bij mijn eerste zijweg aan de linkerhand wordt mij op een natuurlijke wijze de weg verspert (zie foto). De andere zijwegen kon ik wel gewoon bezoeken en dit deed ik dan ook. Eerst was mijn plan alle zijwegen op de heenweg te bezoeken, maar toen realiseerde ik mij dat de terugweg zonder zijwegen wel heel lang zou gaan duren (voor mijn gevoel). Ik sloeg naast de eerste versperde weg dus 2 zijwegen over en bewaarde deze voor de terugweg. Op de weg naar de muur kwam ik meerdere landschildpadden tegen welke zowel midden op de weg leefden als erg goed verschuilt in de bebossing. Uiteindelijk kom ik aan bij de muur, welke gebouwd is door gevangen in de tijd dat het eiland nog als gevangenis diende. Het was toen die tijd vooral de bedoeling om de gevangen uit te putten, dagbesteding te geven en ervoor te zorgen dat er niet kon worden ontsnapt. Ik klom omhoog en genoot van het geweldige uitzicht dat deze plaats te bieden had. Ook ontmoette ik hier 2 mensen uit Quito, die wel heel erg geïnteresseerd (mobiel, waardevolle spullen) en opdringerig waren om samen de terugweg te wandelen. Omdat ik mijn gevoel altijd volg, sloeg ik dit aanbod op een nette manier af door de eerste toerist die ik vanaf dat moment tegenkwam aan te spreken en hen te lozen. Even later zette ik de terugweg in mijn eentje weer voort. Ik bezocht de plaatsen welke ik de heenweg had overgeslagen en één van deze zijwegen bracht mij via een prachtig mangrove pad bij een uitmonding van de zee, wat een speciale vegetatie met zich meebracht (vele verschillende soorten vogels). Verder was het op de heenweg gesperde plek weer begaanbaar en deze bezocht ik dus ook. Daarna liep ik via het strand terug naar het centrum, waar ik een hapje eten tot me nam. Even later kwam het gezin van het Nieuw-Zeelandse jongetje dat mee had getraind op San Cristobal bij het zelfde restaurant wat eten en zij maakten dan ook een kort praatje met mij (als blanke, blonde jongen ben ik makkelijker te herkennen).

Na een lekker bord eten loop ik in de richting van de haven, hier heb ik de meeste kans om een pinguïn te spotten zonder het doen van een tour. Ik had een tip gekregen van een gids, hoe ik op een plek zou kunnen komen waar ze ook zouden kunnen zijn (enkel per zwemmen te bereiken). Maar omdat ik bij de snorkelplaats mijn tas achter moest laten, met daarin al mijn waardevolle spullen, was ik toch wat gehaast. Wat vervolgens leidde tot wat kleine verwondingen aan mijn voet, omdat ik te snel over de in het water liggende rotsen wou lopen. Hierna besloot ik maar snel weer naar mijn tas te zwemmen, want met een bebloede voet is het toch niet zo fijn zwemmen. Ik zette alles op alles om mijn pinguïn te zien, maar tot op heden zonder resultaat. Ik liep voortdurend tussen de plekken Concho de Perla en de haven in de hoop op die ene pinguïn en op een begeven moment ging ik moedeloos op het eindeinde van de loopruimte bij de haven zitten. Hier zag ik meerdere Galapagos haaien zwemmen, ook gaaf want die had ik nog niet gezien en verder zwemmen er twee roggen voorbij. Na een halfuur te hebben gezeten, zie ik dan denk ik een schimp van een pinguïn maar hij is zover weg dat ik het niet zeker weet. Even later heb ik wel geluk en spot ik hem aan de andere kant van de haven, ik ren naar de andere kant van de haven maak snel wat foto’s en spring vervolgens met mij snorkel het water in. Ik denk dat ik zo’n 20 minuten met twee vissende pinguïns heb gesnorkeld, maar het was het zeker waard. Het was trouwens meer zoeken boven water en dan kijken dan echt snorkelen, want ze zwemmen zo razendsnel. Maar ondanks dat echt een aanrader om eens te doen!

Nu het is gelukt tijd met een pinguïn te zwemmen is mijn eilandhop officieel geslaagd. Ik loop naar huis om me te douchen, eet later nog wat bij een restaurant welke de naam draagt van een dier welke ik later deze reis onverwachts nog zie op het open water. Na het eten ga ik even rustig in de hangmat liggen om lekker uit te rusten en gebruik te maken van de Wifi-zone. Dan is het toch echt tijd om te slapen. Morgen vertrekt mijn boot vanaf de haven namelijk al om 6 uur in de ochtend.

8 augustus,
Het is half 5 en ik ben al wakker. Dat moet ook wel want ik heb het aanbod van een taxi naar de haven afgeslagen en het is nog best een stukje lopen. Iets na 5 uur loop ik richting de haven, een klein halfuurtje later arriveer ik bij de haven. Nog ruim op tijd voor de boot en dat scheelt weer een hoop zorgen. Ik word afgezet op een boot met twee motoren, en voel me eigenlijk vanaf het begin al niet zo goed, maar waardoor weet ik echter niet. Ik probeer te gaan slapen en uiteindelijk lukt dat, na een uurtje word ik wakker en dat is net op tijd om dolfijnen (restaurant van gisteren Los Delfines) uit het water te zien springen. Veruit het hoogtepunt van alle bootreizen, helaas is het vervolg van de reis een hel. Het feit dat één motor uitvalt, zorgt ervoor dat we met één motor verder moeten, want deze bleek niet meer gemaakt te kunnen worden op zee. Dit zorgt ervoor dat er een angstige sfeer begint te heersen over de boot en iedereen is plotseling blij met de altijd zo overbodig lijkende reddingsvesten. Uiteindelijk na 3,5 uur meer dobberen dan varen en 1,5 uur langer dan normaal bereikt de boot Santa Cruz.

Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik weer met twee voeten op het vasteland sta. De eerste minuten op het vasteland zit ik hem nog volledig te shaken, maar toch probeer ik vrijwel direct de weg te vinden naar Tortuga Bay. Na twee verschillende mensen te hebben gevraagd lukt dit en kom ik bij het startpunt van de 50 minuten durende wandeling als ik het bord moet geloven. Ik heb geen zin om me in te schrijven (er staat namelijk een rij), maar dit is de eerste keer dat ik door een man wordt teruggeroepen om me alsnog in te schrijven. Met wat tegenzin loop ik terug. Uiteindelijk deed ik er geen 50 minuten over, maar het was alsnog lang genoeg lopen. Ik kom aan op een prachtig wit zandstrand, maar verder valt het me eigenlijk allemaal wat tegen voor de nummer 1 gewaardeerde plaats van de site Tripadvisor. Snorkelen sla ik over, omdat ik geen zin heb om met natte kleren de komende uren door te brengen en daarbij heb ik de tijd ook niet in overvloed door de vele vertraging van de bootreis. Nadat ik rustig de plek heb bekeken moet ik weer teruglopen via hetzelfde pad, ik ben blij als ik weer bij het begin aankom na een dik halfuur stevig wandelen.

Wat nog te doen met de resterende tijd? Ik moet in ieder geval nog wat eten en dat doe ik bij een lokaal eettentje waar de prijs/kwaliteit verhouding perfect is en het eten ook nog eens snel klaar is. Na wat eten te hebben gehad loop ik naar de haven, waar het wat onduidelijk is waar mijn boot is en de kapitein is ook nog eens spoorloos. Gelukkig komt alles na een tijdje goed en vertrek ik als een van de laatste passagiers dik 20 minuten later dan gepland. Ik zat er erg tegenop met de reis van vanochtend in mijn achterhoofd, maar de bootreis blijkt precies het tegenovergestelde te zijn. Met maar 8 mensen op een boot met de capaciteit van ongeveer 35 mensen was het super luxe en heb ik heerlijk kunnen relaxen. Ik voelde me volkomen veilig, en dat is toch het allerbelangrijkste. Na een kleine twee uur bereikte ik mijn eiland San Cristobal, zo voelt het tenminste.

Ik loop op mijn gemakje naar huis toe en daar aangekomen vraag ik om wat te eten. Daarnaast vertel ik natuurlijk wat over mijn belevenissen van de eilandhop. Ik had aardig weinig gegeten vandaag en was dus blij met de bijna dubbele avondmaaltijd die ik vandaag kreeg. Rond 5 uur één en rond 7 uur de tweede, haha. Daarna ga ik eigenlijk snel slapen, want de drukke dagen hebben me aardig gesloopt en morgen staat er gewoon weer een lange dag vrijwilligerswerk op het programma!